Και μετά;

Και μετά τι θα γίνει; Οι εκλογές θα παρέλθουνε. Τα κόμματα θα πάρουνε τα ποσοστά τους, θα τα μετρήσουνε θα τα αξιολογήσουνε. Εμείς πλέον έχουμε αλλάξει συνήθειες. Δεν έχουμε εκείνες τις προσδοκίες που είχαμε κάποτε. Πλέον δεν περιμένουμε ότι κάποιος από αυτούς θα μας βοηθήσει. Αυτό που έχουμε να μάθουμε να κάνουμε είναι να προχωράμε μόνοι μας, να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Θα το μάθουμε κι ας αργήσουμε και λίγο. Κι όμως, έχουνε πολλά να γίνουνε ακόμα. Το θέμα είναι πότε και πως.

Θυμήθηκα τώρα το καλοκαίρι. Παλλαϊκό συλλαλητήριο για τη γούνα, υπόθεση όλων μας. Υπόθεση όλων μας, αλλά καθενός από τη σκοπιά τον δικών του συμφερόντων. Γιατί δεν μπορεί εγώ ο εργάτης να βλέπω τη γούνα σαν τον επιχειρηματία που δεν μου κολλάει ένσημα, δεν μου δίνει το βασικό μεροκάματα. Δεν μπορεί ο εργάτης να υπερασπιστεί τα δίκια αυτού που τον εκμεταλλεύεται. Πρέπει να υπερασπιστεί τα δικά του δίκια, το μεροκάματο, τα ασφαλιστικά του δικαιώματα, το οχτάωρο, το δικαίωμα στη δουλειά. Το αδεντικό μόνο τα κέρδη υπερασπίζεται. Μόνο γι αυτά έχει αγωνία.

Αλλά και οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι. Μόνο αν ο εργάτης έχει λεφτά θα έχουν κίνηση τα μαγαζιά σας. Μόνο τότε θα δείτε κι εσείς χαρούμενες μέρες. Μόνο τότε θα δει καλύτερες μέρες ο τόπος που τον πονάμε. Όσα και να μας τάξουν δεν θα τα δούμε ποτέ και το ξέρουμε. Το θέμα είναι να υπερσπιστούμε τα δίκια μας, να αγωνιστούμε.

Εκλογές 4 Οκτώβρη 2009

Πρόωρες εκλογές λοιπόν. Ψιλοαναμενόμενο; Αν όχι τώρα μεσα στους επόμενους 6 μήνες θα γινότανε σίγουρα. Κατέρρευσε ο Καραμανλής, τον ρίξανε. Όχι. Πολύ απλά γνωρίζοντας καλά ο ίδιος ότι θα πρέπει να εφαρμοστούν νέα αντιλαϊκά μέτρα, θα ξεσπάσουν νέοι αγώνες, νέες κοινωνικές αντιστάσεις. Επομένως, πέρα από την εκλογή νέας κυβέρνησης, αυτές οι εκλογές έχουν το χαρακτήρα νομιμοποίησης των νέων αντιλαϊκών μέτρων, της νέας περιόδου λιτότητας, που θα εφαρμοστεί είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με τη ΝΔ στην κυβέρνηση. Επομένως, και η ψήφος στις κάλπες από την πλευρά του λαού, θα πρέπει να έχει στοιχεία άρνησης αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης, αλλά και σύγκρουσης με το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Μια προοπτική αντιστάσεων, που θα εγγυάται ότι ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία δε θα πληρώσει την κρίση που δημιούργησε το σύστημα και η οικονομία του κέρδους και όζι των λαϊκών αναγκών. Την κρίση τη δημιούργησε το κεφάλαιο, να μην την πληρώσουν οι εργαζόμενοι μέσα από ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα. Δε θεωρώ σκόπιμο να γίνει πρόθεση στήριξης κάποιου ψηφοδελτίου μέσα από αυτό το blog, αλλά ας στηρίξει ο καθένας όποιο ψηφοδέλτιο εκτιμά ότι προωθεί αυτή την κατεύθυνση.
Τέλος, να καταγγείλουμε την απόφαση της διακομματικής επιτροπής, που έκοψε ακόμα και τον ελάχιστο τηλεοπτικό χρόνο που δικαιούταν τα "μικρά" κόμματα. Δηλαδή την υποχρεωτική προβολή από όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς 2 φορές ένα 5λεπτο τηλεοπτικό σποτ, μια μισάωρη τηλεοπτική συνέντευξη στην ΕΡΤ, και τηλεοπτική κάλυψη πάλι από την κρατική τηλεόραση της κεντρική προεκλογικής συγκέντρωσης κάθε κόμματος. Αυτά τα ελάχιστα, πλέον αποφάσισε η διακομματική επιτροπή να κοπούν και τηλεοπτικό χρόνο να πάρουν μόνο τα 6 κομματα που συμμετέχουν στο κοινοβούλιο ή στο ευρωκοινοβούλιο. Και προφανώς, αυτά ήταν και τα κόμματα που συμφώνησαν και πέρασαν αυτή τη ρύθμιση. Εδώ υπάρχει ένα σοβαρό θέμα κι ας περνάει στα ψιλά γράμματα. Φιμώνονται φωνές, από το κύριο μέσο που θα μπορούσαν να ακουστούν σε όλη σχεδόν τη χώρα. Είναι περιορισμός της δημοκρατίας. Προφανώς και γνωρίζαμε ότι η δημοκρατία αυτή τη στιγμή είναι δημοκρατία λίγων. Αλλά πλέον γίνεται τόσο ξεδιάντροπα που γίνεται ορατό ακόμα και στον τελευταίο. Το κακό είναι ότι συνηγόρισαν σε αυτή τη ρύθμιση κόμματα τα οποία υποτίθεται διεξάγουν αγώνα ενάντια στην περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών. Είναι θλιβερό, κόμματα όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνούν με τέτοιες ρυθμίσεις. Αυτό το γεγονός αποδεικνύει για ακόμη μια φορά και την αυταρχικότητα του συστήματος, αλλά και την υποταγή της κυρίαρχης αριστεράς στα πρόσκαιρα εκλογικά οφέλη.

Της φυλακής τα σίδερα...

Η πρόσφατη απεργία πείνας των κρατουμένων στις φυλακές της χώρας ανέδειξε για ακόμα μια φορά βασικά προβλήματα του σωφρονιστκού συστήματος. Αφενός σε σχέση με τις συνθήκες κράτησης, που θίγουν την αξιοπρέπεια των κρατουμένων, στιβαγμένη σε υπεράριθμα ιδρύματα, πολλές φορές αντιμετωπίζοντας την ασυδοσία των σωφρονιστικών υπαλλήλων. Αφετέρου, η επανένταξη των κρατουμένων είναι κάτι έως και το εξωπραγματικό στην Ελληνική κοινωνία του 2009. Αλλά ας παραθέσουμε κάποια στοιχεία σε σχέση με τις συνθήκες κράτησης.

Α. Οι αυτοκτονίες και οι θάνατοι στις φυλακές και τα κρατητήρια
Επισήμως, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατέγραψε το 2007 μόνο 6 περιστατικά αυτοκτονιών στις ελληνικές φυλακές και 46 θανάτους κρατουμένων από άλλες αιτίες, οι οποίες συνήθως αποδίδονται σε «παθολογικά αίτια». Ομως η πιο συχνή περίπτωση θανάτων στις φυλακές είναι προφανώς η χρήση ναρκωτικών, τα οποία κυκλοφορούν ασύδοτα.Την τελευταία δεκαετία πάνω από 380 κρατούμενοι πέθαναν στις ελληνικές φυλακές. Τριάντα δύο από αυτούς αυτοκτόνησαν. Αν συνυπολογίσουμε και τους 58 κρατούμενους που πέθαναν σε αστυνομικά τμήματα, από το 1997 έχουν χάσει τη ζωή τους σε κρατητήρια και φυλακές περισσότεροι από 440 κρατούμενοι.

Β. Το πρόβλημα του υπερπληθυσμού στα ελληνικά σωφρονιστικά καταστήματα Ειδικότερα, σε έρευνα του Ο.Ο.Σ.Α. σχετικά με την κατάσταση που επικρατεί σε σωφρονιστικά καταστήματα σε όλη την υφήλιο, σε ό,τι αφορά στα ποσοστά πληρότητας των σωφρονιστικών καταστημάτων καταγράφει πως η Ελλάδα κατέχει τα παγκόσμια πρωτεία της κατηγορίας, με πληρότητα 179%, όταν ο μέσος όρος των αποτελεσμάτων της έρευνας βρίσκεται στο 109%. Στην ίδια θέση με τη χώρα μας, σε ό,τι αφορά το συνωστισμό κρατουμένων στις φυλακές βρίσκονται η Ουγγαρία, η Ιταλία, η Ισπανία και το Μεξικό

Γ.Κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων:

-«Σκεύη μαγειρικής ώστε να ετοιμάζουμε μόνοι μας το φαγητό, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις το συσσίτιο της υπηρεσίας είναι άθλιο. Κάθε κρατούμενος που μετάγεται για δικαστήριο ή που παίρνει άδεια να επιστρέφει στο κελί που διέμενε και όχι να βρίσκει το κρεβάτι του κατειλημμένο. Καλύτερη και ουσιαστική ιατρική περίθαλψη, ώστε να μην περιμένουμε 3 με 4 μήνες για γιατρό».

Δ.Δήλωση κρατούμενου:
«Οταν δεν υπάρχουν ναρκωτικά, πρωί και βράδυ δίνουν ψυχοφάρμακα». Σύμφωνα με πληροφορίες, η επίσκεψη στον ψυχίατρο των φυλακών Τρικάλων κοστίζει στον κρατούμενο γύρω στα 25 ευρώ και φυσικά μπορεί να πάρει ό,τι φάρμακα θέλει. Φάρμακα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε να τα πάρει ελεύθερα! «Αν δεν είχαν πρέζα και φάρμακα δεν θα τους κρατάγανε με τίποτα», μας λένε χαρακτηριστικά.

Ε.Εγώ, ο σωφρονιστικός υπάλληλος

«Φέρανε μια άρρωστη κρατούμενη από τις απέναντι γυναικείες φυλακές και μου την παρέδωσαν να τη συνοδέψω μέχρι το νοσοκομείο κρατουμένων. Και εγώ φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία: Οπως τη συνόδευσα την παραμερίζω πιο πέρα από την εσωτερική πόρτα, που οδηγεί στο νοσοκομείο κρατουμένων ο "Αγιος Παύλος", τη στριμώχνω και της τραβάω ένα "φυσέκι"... Τι να σου πω, συνάδελφε, άλλο να σ' το λέω κι άλλο να με βλέπεις!»

Η ανατριχιαστική αυτή μαρτυρία μεταφέρθηκε αυτούσια στον πρώην σωφρονιστικό υπάλληλο Ζαχαρία Καρατζά. Την καταθέτει στο βιβλίο του με τίτλο: «Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο ενός σωφρονιστικού υπαλλήλου»!

Τα αποτελέσματα των εκλογών κάτω από τη μάσκα των πανηγυρισμών και τις μεγάλες κουβέντες

Το βράδυ της Κυριακής την 7η Ιούνη γίναμε ακόμη μία φορά μάρτυρες ενός θέατρου του παραλόγου, που για ακόμη μία φορά γεννά προβληματισμούς, όχι μόνο για το πολιτικό σύστημα, αλλά συνολικότερα για το μέλλον και την πορεία της εσωτερικής κατάστασης. Επομένως, καλά θα είναι να γίνει μια προσπάθεια ερμηνείας των αποτελεσμάτων πέρα από τις ψευτοαναλύσεις των δημοσιογράφων.
Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν ήτανε ευρωεκλογές αλλά μία σφιγμομέτρηση επίσημου χαρακτήρα σε σχέση με την κατάσταση του πολιτικού συστήματος και μια αντανάκλαση της κοινωνικής κατάστασης. Δηλαδή για ακόμη μια φορά, το επίδικο δεν ήταν οι ευρωεκλογές σαν τέτοιες. Αλλά διεξείχθησαν κάτω από το βάρος της κοινωνικής κατάστασης και προβλημάτων, αλλά και μιας απέχθειας του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Σε σχέση με την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δούμε κάποια πράγματα που ξεφεύγουν από τα ποσοστά. Αν δούμε σοβαρά λίγο κάποια πράγματα, θα παρατηρήσουμε ότι η επικράτηση του ΠΑΣΟΚ είναι μόνο με 200.000 ψήφους. Που σε αυτά τα μεγέθη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι ένα τίποτα, πόσο μάλλον όταν ξέρουμε ήδη ότι η αποχή δεν θα κινηθεί σε τόσο υψηλά επίπεδα στις βουλευτικές εκλογές. Επίσης, κόσμος που παραδοσιακά στήριζε ΝΔ μετακινήθηκε προς το ΛΑΟΣ, και είναι ερωτηματικό αν θα παραμείνει εκεί ή αν θα επιστρέψει. Επομένως, δεν μπορεί να πει κανένας με βεβαιότητα ποιος θα επικρατήσει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Όσον αφορά το αποτέλεσμα της Αριστεράς, η κατάσταση δεν είναι και πολύ καλή. Η Αριστερα τόσο το ΚΚΕ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, βγήκαν αποδυναμωμένοι εκλογικά από τη διαδικασία. Το μεν ΚΚΕ αν και κρατήθηκε σε υψηλά ποσοστά, έπεσε περιπού 180000 ψήφους, γεγονός που έχει να κάνει με διαροές στη νεολαία όπως άφησε να εννοειθεί και η ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Το μεγάλο πρόβλημα όμως το έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου είδε να πέφτει και σε ποσοστό και σε ψήφους, μέα σε μια χρονιά όπου τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις ήταν ιδιαίτερα φουσκωμένα. Αυτό που πλήρωσε η ηγεσία του ΣΥΝ είναι η τυχοδιωκτική στάση που κράτησε απέναντι στα κινήματα, και στο ξέσπασμα του Δεκέμβρη, όπου από τη μία συμμετείχε στις κινητοποιήσεις, από την άλλη κανόνιζε συναντήσεις με τον Καραμανλή και την ηγεσία της Αστυνομίας. Αντίστοιχο πρόβλημα είχε και έχει το ΚΚΕ που έχει αρνητική στάση απέναντι στα κινήματα και τους αγώνες. Και η λεγόμενη εξωκοινοβουλευτική αριστερά που συμμετείχε στη διαδικασία είδε τις ψήφους της να μειώνονται σε απόλυτο αριθμό. Βέβαια, υπήρχε και ένα κομμάτι της, το ΚΚΕ(μ-λ) συγκεκριμένα που καλούσε σε αποχή και απείχε από τη διαδικασία. Αλλά για το θέμα της αποχής θα αναφερθώ αναλύτικά πιο κάτω.
Για το ΛΑΟΣ και την αύξηση του, οφείλεται κατά βάση σε μια δυσαρέσκεια ενός κόσμου που παραδοσιακά ψηφίζει ΝΔ και απλά παρέμεινε στον κοινό ιδεολογικό- πολιτικό χώρο της ευρύτερης δεξιάς. Επίσης, στηρίζεται από το σύστημα με στόχο την ύπαρξη μιας εφεδρείας και σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας με βασικό κόμμα τη ΝΔ. Αλλά αυτό το ρόλο τον αποδέχθηκε και το ΛΑΟΣ προσπαθώντας να κάνει άνοιγμα στο φιλελεύθερο κόσμο. Κάτι που ευνόησε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, που καρπώθηκε τον πιο αντιδραστικό κόσμο που δυσαρεστήθηκε με τους τυχοδιωκτισμούς που απομάκρυναν από το ΛΑΟΣ τα πιο ακροδεξιά στοιχεία.
Για τους οικολόγους είναι προφανές, είναι μια επιλογή να πριμοδοτηθούν από το σύστημα με στόχο να διασφαλίσει εφεδρίες για μια κυβέρνηση συνεργασίας με βασικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ σε περίπτωση που αυτό δεν καταφέρει να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Οι οικολόγοι έχουν και το ατού της δύναμης που δεν έχει κανένα ψεγάδι ως πρωτοεμφανιζόμενη. Όμως είναι μια δύναμη που χαρακτηρίζεται από τυχοδιωκτισμό καθώς δεν αρνείται τη συνεργασία με κανένα πολιτικό χώρο ανεξαρτήτου ιδεολογικής ταυτότητος. Επίσης, δεν έχει διαμορφωμένες θέσεις και απόψεις για το κοινωνικό ζήτημα.
Τέλος, το πιο σημαντικό αυτής τη εκλογικής αναμέτρησης ήταν η πολύ υψηλή αποχή, που έφτασα κοντά στο 50%. Μέσα σε αυτό υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις που κατέληξαν στη στάση της αποχής. Πολλά ακούγονται περί αδιαφορίας και για τις παραλίες. Βέβαια, εδώ εγώ θέλω να επισημάνω ότι πολλοί από αυτούς που δεν ψήφισαν έχουν πολύ μεγαλύτερη σχέση με την πολιτική σε σχέση με αρκετούς από αυτούς που ψήφισαν. Λες και οι ευρωεκλογές πρώτη φορά πέφτουν στο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, ή λες και για πρώτη φορά έχει ζέστη και ωραίο καιρό στις αρχές Ιούνη και και ο κόσμος έχει διάθεση για παραλία. Ο βασικός λόγος για το ποσοστό της αποχής είναι η αποστροφή απέναντι στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στην κυρίαρχη πολιτική που ασκείται. Ένα μικρό ποσοστό έχει να κάνει με τη διάφωνία με την ΕΕ, αλλά και με την πολιτική σκοπιά της αναρχικής αντίληψης. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι το ποσοστό της αδιαφορίας είναι περίπου το ίδιο όλα αυτά τα χρόνια, και είναι λίγο πιο κάτω από την αποχή από τις βουλευτικές εκλογές.
Θεωρώ ελπιδοφόρο αυτό που αποτυπώνεται μέσα από την αποχή, αυτή η αποστροφή δηλαδή απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Από εκεί και πέρα, όμως, χρειάζεται πολύ δουλειά και πολύς δρόμος αυτή η αγανάκτηση να γίνει πολιτική δύναμη που θα συμβάλλει στη συγκρότηση κινήματος, που είναι ο βασικός όρος για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, που αυτός είναι ο βασικός εχθρός του λαού, που χτυπάει τα δικαιώματα και στερεί από το λαό μια καλύτερη ζωή. Θεωρώ, ότι η συνεπής στάση έπρεπε να είναι η αποχή, μόνο για το λόγο ότι μιλάμε για ευρωεκλογές, και έχω τοποθετηθεί πάνω στο ζήτημα. (Έτσι κι αλλιώς εγώ αναφέρομαι και υποστηρίζω συγκεκριμένο πολιτικό χώρο). Απλά δεν μπορεί να μένει στα όρια της αγανάκτησης αλλά πρέπει να πάει μερικά βήματα μπροστά.

Ανώτατο όριο φοίτησης 2ν

Πολλά έχουν ακουστεί για το ανώτατο όριο φοίτησης 2ν, που είναι μία από τις κομβικές διατάξεις του Νόμου Πλαίσιο που ψηφίστηκε το 2007, κάτω από τη βροχή των χημικών και των δακρυγόνων στο Σύνταγμα, αλλά και των ανοιγμένων κεφαλιών των φοιτητών από τα γκλοπ των ΜΑΤ.
Το ανώτατο όριο φοίτησης μετά από μία ...διαδρομή από ν+2 που ήτανε στην αρχή, έφτασε στο ν+ν/2 και έγινε 2ν στο τέλος. Ήταν και ένα από τα ζητήματα που ήταν από τα πιο καυτά σημεία του Νόμου. Πλέον η απάντηση είναι η εξής: Μα καλά δε φτάνουν 8 ή 10 χρόνια για να τελειώσεις τη σχολή;;
Πέρα από το προφανές, ότι δηλαδή δεν υπάρχει κανένα κόστος οικονομικό ή άλλο για κάποιο φοιτητή να σπουδάσει όσα χρόνια θέλει. Δεν μας έχουνε πει, γιατί είναι βάρος στο ελληνικό δημόσιο ένας αιώνιος φοιτητής. Όταν δεν δικαιούται ούτε πάσο, ούτε δωρεάν σίτιση, ούτε στέγαση, ούτε βιβλία, ούτε πιάνει θέση στα εργαστήρια και πολύ σπάνια θα πάει ακόμα και σε ένα θεωρητικό μάθημα. Κι όμως συνεχίζει να είναι βάρος;
Επίσης, υπάρχουν φοιτητές που αναγκάζονται να δουλέψουν για να τα βγάλουν πέρα με τις σπουδές τους. Δεν έχουν τη δυνατότητα οι οικογένειές τους να πληρώνουν και ενοίκια και τα τρέχοντα έξοδα. Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει δωρεάν σίτιση, στέγαση και τα βιβλία και οι σημειώσεις πολλές φορές πρέπει να πληρώνονται. Πόσο εύκολο είναι να τελειώσεις μια σχολή (τουλάχιστον τις δύσκολες, Πολυτεχνεία, Ιατρικές, αλλά και πολλά ΤΕΙ) αν δουλεύεις μαζί με τις σπουδές σου. Πόσο εύκολο είναι να δουλεύεις και κατά τη διάρκεια των εξεταστικών για να μη ρισκάρεις την απόλυση. Είναι ερωτήματα που είναι δύσκολα να απαντηθούν σε κάποιο που δεν βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο ή σε κάποιο ΤΕΙ αυτή τη στιγμή. Γιατί αλλιώς ήταν δομημένες οι σπουδές πριν από μερικά χρόνια αλλιώς τώρα. Εδώ νιώθουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς τη διαφορά, που πάμε να δώσουμε κάποιο μάθημα μικρού έτους. Πόσο μάλλον όταν ήταν οι γονείς μας φοιτητές που ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, ειδικά πριν τη θέσπιση των εξαμήνων με το Νόμο 12/68 του 1982.
Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Δεν χωράνε ψευτοδιλήματα. Το ερώτημα δεν είναι αν φτάνουν τα 2ν για να πάρεις πτυχίο. Το ερώτημα είναι αν είναι δίκαιο ή άδικο το συγκεκριμένο μέτρο. Και είναι άδικο. Γιατί στερεί δικαιώματα από τη νεολαία. Είναι σημαντικό να αγωνιστούμε για την ανατροπή του, γιατί η αρχική τους σκέψη ήταν τα ν+2 και θα το επαναφέρουν με την πρώτη ευκαιρία. Να είμαστε σίγουροι και έτοιμοι να απαντήσουμε δυναμικά.

Ευρωεκλογές

Ντι- Μπεϊτ. Διαφημίσεις, παπαγαλάκια, σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, τιμώρησε τους, για τις ανάγκες των πολλών, κοντά στον φτωχό με δωρεές. Κινήσεις εντυπωσιασμού θα έλεγα κάτω από άλλες συνθήκες. Τώρα αυτό που έχω να πω είναι ότι είναι τελευταίες κινήσεις απελπισίας ενός πολιτικού συστήματος που από τη μία είναι σάπιο μέχρι αηδίας και δέχεται καθημερινά την αποστροφή όλο και μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας. Από την άλλη όμως έχει σαν σύστημα την πυγμή και τη δύναμη να προωθεί την αντιλαϊκή πολιτική του, να θερίζει στην κυριολεξία τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Αντίφαση θα έλεγε κανείς. Μάλλον όμως οι λόγοι είναι βαθύτερη και ξεφεύγουν από απλοϊκές ερμηνείες που διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Ας ανοίξουμε εδώ τα ζητήματα και να γίνει μια κουβέντα, που ας ελπίσουμε να συμβάλλει στην προσπάθεια ανασύνταξεις των λαϊκών δυνάμεων απέναντι στην επιθετικότητα του συστήματος. Ας είναι η αφορμή η φάρσα των ευρωεκλογών και η φαρσοκωμωδία της προεκλογικής περιόδου για να ανοίξουνε κάποια ζητήματα!

Γ.Α.

Πολιτικό σκίτσο του Carlos Latuff για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου που σηματοδότησε τις εξελίξεις του Δεκέμβρη του 2008. Το συγκεκριμένο σκίτσο μας δίνει μια εικόνα του πόσο επηρέασε το εξωτερικό το κινηματικό ξέσπασμα του Δεκέμβρη!